Ey Ateş Serin Ol & Peygamberler Atası İbrahim
Odunlar dağ gibi yığıldıktan sonra her tarafından ateşe verildi,kızgın alevler göklere yükseldi. Büyük ateşte her taraf kavruluyordu. Bu cekennemi görünümün üzerinden kuşlar geçmiyor, çevresine kimse yaklaşamıyordu. Şimdi insanlar, kendilerine zarar vermeden İbrahim’i ateşe nasıl atacaklarını tartışıyorlardı. Sonunda onu mancınıkla atmaya karar verdiler…
İbrahim mancınığa konup ateşin ortasına fırlatıldı.
Kalabalıktan sevinç çığlıkları yükseldi. O tezarühatın arasında İtmali, Azer, Sare, ve Lut’un acı dolu feryatları duyulmadı bile.
Saatler geçti. Alevler hala dansediyordu. Sonra yavaş yavaş ateş sönmeye yüz tuttu. Birisi yaklaşıp baktı ve dehşet içinde bağırdı:
-İbrahim ateşin içinde, hala yaşıyordu! Hala yaşıyor!
Adamın bağrışması, samanlara sıçrayan ateşin yayılması gibi kalabalıklar arsında hızla yayıldı. Herkes birbirine haberi ulaştırıyordu. Nihayet olan biten Nemrut’un kulağına gitti.
Sare sevinçle Lut’u bağrına bastı. Lut mutluluktan titriyordu:
-Bu bir mucize. İbrahim’in rabbinin mucizesi!